به قلم عبدالرحمن گورکی، نویسنده و تحلیلگر سیاسی
اگرچه مردم ایران تحت حاکمیت رژیم ولایت فقیه آخوندی، سیاه‌ترین دوران خود را می‌گذراند اما مردم ایران، هوشیاری خود را در رویارویی با مسائل افزایش داده‌اند. در سالی که گذشت، از یک طرف، رژیم بیشترین انسانها را به جوخه اعدام سپرد. طبق آمار اعلام شده، قریب به 1200 نفر از مردم ایران توسط این رژیم اعدام شده‌اند. در سال گذشته فشار و سرکوب و تبعیض و زن‌ستیری رژیم مذهبی حاکم بر ایران به اوج رسیده و گماردن پزشکیان به عنوان رئیس جمهور، نشان از ضعف هرچه بیشتر رژیم در برابر بحرانها و به ویژه بحران سرنگونی دارد. از طرف دیگر، اقشار مختلف مردم ایران، همواره در اعتراض به سرکوب و نقض حقوق خود توسط رژیم و ارگانهای سرکوبگرش بوده‌اند. یک سنت دیرینه وجود دارد. مردم در آستانه سال جدید اقدام به خانه‌تکانی می‌کنند. این سنت با جوهره «نو شدن طبیعت» منطبق است و جوهره آن، حرکت رو به آینده است.
امسال «نوروز» در حالی فرا می‌رسد که مردم ایران سالی سرشار از رنج، مقاومت و بیداری را پشت سر گذاشته‌اند. سال گذشته، سالی بود که با همه فشارها، تهدیدها و سرکوب‌های سیستماتیک، ایستادگی مردم و شعله‌های مقاومت در سراسر کشور پررنگ‌تر از همیشه خودنمایی کرد. در حالی که رژیم ولایت فقیه روز‌به‌روز ضعیف‌تر و بی‌اعتبارتر شده و نشانه‌های روشنی از بلوغ شرایط برای دگرگونی بنیادین در ایران نمایان شده است. رژیم در سال گذشته، بیش از هر زمان دیگری درگیر بحران‌های داخلی و منطقه‌ای بود. بی‌کفایتی اقتصادی، فساد ساختاری، اعتراض‌های پی‌درپی اقشار مختلف و افزایش شکاف‌های درونی، پایه‌های این حکومت را لرزان‌تر از گذشته کرده است. هم‌زمان، مقاومت مردم ایران، به‌ویژه از سوی کانون‌های شورشی، با انسجام، اراده و برنامه‌ریزی رو به جلو حرکت کرده و امید به آزادی را در دل جامعه زنده نگه داشته است. در میان دستاوردهای مهم سال گذشته، یکی از برجسته‌ترین واقعیت‌ها، شکست سیاست مماشات با رژیم ایران بود. غرب که سال‌ها با توهم “تغییر رفتار” به‌جای تغییر رژیم، به گفتگو و معامله با حکومت ولایت فقیه دل بسته بود، امروز به این نتیجه رسیده است که این رژیم اصلاح‌پذیر نیست. تجربه توافق هسته‌ای، حمایت از نیروهای نیابتی در منطقه و سرکوب‌های داخلی ثابت کرد که این رژیم تنها زبان قاطعیت و مقاومت را می‌فهمد.
نقش زنان در این مقاومت بی‌بدیل است. در قیام‌های سال‌های اخیر، به‌ویژه در ۱۴۰۱، زنان ایران نه‌تنها در صف اول مبارزه بودند، بلکه رهبری بسیاری از حرکت‌های اعتراضی را بر عهده داشتند. شعار «زن، مقاومت، آزادی» تنها یک شعار نیست، بلکه بیانیه‌ای است از عزم زنان ایرانی برای بازپس‌گیری حق و کرامت انسانی خود. این زنان با شجاعت در برابر نیروهای سرکوبگر رژیم ایران ایستاده‌اند و ثابت کرده‌اند که ستون فقرات انقلاب آینده ایران هستند. در صحنه منطقه‌ای نیز رژیم با تضعیف بازوهای خود مواجه شده است. حکومت بشار اسد در سوریه سرنگون و نیروهای نیابتی این رژیم ضربات استراتژیک خورده و هر روز بر ضعف آنها افزوده می‌شود. آنها در منطقه خاورمیانه، به ویژه در لبنان و فلسطین یا نابود شده یا قدرت پیشین خود را از دست داده‌اند. در عراق و یمن نیروهای رژیم در حال فروپاشی هستند. این شکست‌های راهبردی نشان می‌دهد که امپراتوری تروریسم رژیم ولایت فقیه در حال فروپاشی است و هزینه‌های صدور بحران برایش غیرقابل تحمل شده است.
اکنون رژیم ایران چه به سازش با غرب برسد، و چه مسیر جنگ را انتخاب کند، در هر دو حالت چشم‌انداز تحولات داخلی به‌سمت «تغییر رژیم» پیش می‌رود. چراکه مشروعیت داخلی از بین رفته، شکاف حاکمیت با جامعه غیرقابل ترمیم است، و مقاومت مردم ایران به یک آلترناتیو واقعی و سازمان‌یافته بدل شده است. مردم ایران، طی سال‌های گذشته بهای سنگینی پرداخت کرده‌اند. از جان‌باختگان قیام‌ها تا زندانیان سیاسی، از مادران داغدار تا جوانانی که آینده‌شان در خیابان‌ها لگدمال شد. در برابر این فداکاری عظیم، رژیم ولایت فقیه با بی‌شرمی، ظلم و جنایت را به اوج رسانده است. دخالت‌های آن در کشورهای همسایه، از جمله سوریه، عراق، لبنان و یمن، نه‌تنها منطقه را بی‌ثبات کرده، بلکه منابع ملی ایران را نیز به نابودی کشانده است.
سخن آخر،
بنابراین، امروز، ایران در نقطه‌ای سرنوشت‌ساز قرار دارد. رژیم در ضعیف‌ترین وضعیت خود است و مقاومت در قوی‌ترین موقعیت خود طی چهار دهه گذشته. جهان باید درک کند که حمایت از مردم ایران و به‌رسمیت‌شناختن حق مشروع آنان برای مقاومت، نه‌تنها وظیفه‌ای اخلاقی است، بلکه گامی است ضروری برای صلح و امنیت پایدار در این منطقه از جهان. سال ۱۴۰۴ سال انقلاب، شورش و عصیان علیه یکی از ارتجاعی‌ترین رژیم‌های تاریخ معاصر است. سالی که در آن سرنوشت ایران به دستان مردمش بازنویسی شود و خاک این سرزمین از لوث دیکتاتوری مذهبی پاک می‌گردد. ایران آزاد خواهد شد، نه به لطف قدرت‌های خارجی، بلکه به همت مردم خود، و به پیشتازی مقاومت سازمان‌یافته‌ای که سال‌هاست با خون و فداکاری، پرچم آزادی را برافراشته نگه داشته است.
