(یادداشت هفته)
ناصر بابامیری
بنا به فراخوانی که از سوی «اتحادیه تشکلهای کامیونداران و رانندگان سراسر ایران» جهت اعتصاب و اعتراض سراسری رانندگان در اول خرداد ماه 1404 داده شد، همان روز اول کامیونداران و رانندگان کامیون ده ها شهر به فراخوان اعتصاب پیوستند. رژیم میدانست این فراخوان به اعتصاب نیز نظیر اعتصابات دوره ای سراسری سال 1397 از سوی کامیونداران و رانندگان کامیون پاسخ مثبت خواهد گرفت. به همین اعتبار از هر نظر خود را برای تعرض و رویارویی با آن در اشکال مختلف آماده کرده بود. کمااینکه وقتی همان روز نخست ده ها شهر در استانهای مختلف کشور به اعتصاب پیویستند رژیم سعی کرد آنها را با تهدید و سپس با قشون کشی نظامی و هجوم گله های اراذل و اوباش و با توسل به گاز اشک آور و ضرب و شتم مرعوب کند. اما وقتی دید کامیونداران و رانندگان کامیون روز به روز به صف اعتصاب ملحق میشوند، اینبار تلاش کرد تا با ترفندهای منسوخ وعده و وعیدها آنها را سر بدواند. میانشان دو دستگی ایجاد کند و از طریق اعتصاب شکنها مانع تداوم اعتصاب گردد و آنها را متفرق کند. این تلاشهای مذبوحانه رژیم هیچکدام راه بجایی نبرده و کارگران بر سر خواست و مطالباتشان مصرانه تر پای فشردند که تا برآورده نکردن یک به یک خواستها اعتصاب ادامه دارد. تا کنون کامیونداران و رانندگان کامیون نزدیک به 150 شهر به این اعتصاب پیوسته اند یا از آن حمایت نموده اند و امروز پنج شنبه اعتصاب شکوهمند آنان متحدانه به هشتمین روز اعتصاب و اعتراض خود پا گذاشت.
گزارش و رایزنی ها در محل اعتصاب پرده از این برداشته در بعضی نقاط ایران به دلیل عدم حمل و نقل سوخت، و مختل شدن باربری ها، تعطیلی بخشهای دیگری از محیط کار را به دنبال داشته و این خود موجب شده حتی بخشی از پایانه های سوختی را مختل و نیمه تعطیل و حتی بخشهای حمل و نقل واردات و صادرات را با وقفه مواجه کند.
کامیونداران و رانندگان کامیون آنبخش کلیدی از مزدبگیران در حمل و نقل کشور هستند که با کار طاقت فرسای رانندگی یعنی بالای 60 ساعت کار در هفته در برابر نرخ پائین حمل و نقل زندگی شاق خویش را بسختی می چرخانند. آنهم با رانندگی در جاده های غیر استاندارد که مدام امنیت جانی آنها در معرض خطر است از یکسو و از سوی دیگر این غیر استاندارد و غیرایمنی بودن جاده ها عاملی است که میزان استهلاکات کامیونها در شرایط وخیم اقتصادی که بر جامعه بال گسترانده را به هر لحاظ به ده ها برابر افزایش میدهد.
سیر صعودی نرخ تورم و گرانی هر روزه و به تبع آن افزایش روز افزون نرخ مایحتاج اولیه زندگی و پائین بودن سطح دستمزدها زندگی و معیشت را برای کامیونداران و رانندگان نیز بشدت غیر قابل تحمل نموده. در چنین وضعیت و شرایطی رانندگان وقتی تلاش و خستگی مفرط شبانه روزی آنها حتی کفاف معیشت و زندگی اشان را نمیکند، وقتی از بیمه های اجتماعی و درمانی و حق و حقوق بازنشستگی و ده ها مزایا دیگر بی بهره اند، بدیهی است راهی جز اعتراض واعتصاب علیه وضع موجود پیش روی خود نبینند.
آنچه طی روزهای گذشته رژیم را نگران و سراسیمه کرده تنها فشار ناشی از طرح سطح خواست و مطالبات کامیونداران نیست، بلکه نخست هراس از یکپارچگی و سراسری بودن اعتصاب کامیونداران است، ثانیا وحشت از سرایت به دیگر بخشهای حمل و نقل و ترابری کشوری و در آمیختن با اعتصاب کارگران به شکل سراسری. به همین اعتبار تا همینجا هم این اعتصاب سراسری گامی کامیونداران و رانندگان را به خواستهایشان نزدیک کرده است و رژیم برغم تعرض های افسار گسیخته به کامیونداران و رانندگان اکنون وادار به عقب نشینی شده و حتی حاضر است بخشی از خواسته های آنها را تامین کند. در همین راستا کانال تلگرامی «اتحاديه تشكل های كاميونداران و رانندگان سراسر ایران» دیروز چهارشنبه هفت خرداد اعلام کرد “پس از هفت روز ایستادگی و اعتصاب سراسری در بیش از ۱۳۵ شهر کشور، کامیونداران به بخشی از خواسته‌های خود دست یافته‌اند”. اما تا تحقق همه خواستها و بهبودی در شرایط اعتصاب کماکان ادامه خواهد داشت.
گسترش هر روزه اعتراض و مبارزات خصوصا به دنبال خیزشهای سالهای گذشته جامعه را وارد فازی کرده است که احتمال آن می رود اعتصاب کامیونداران و رانندگان خود جرقه یک انفجار بزرگ اجتماعی باشد که اعتصاب به سایر بخشهای جامعه و بویژه مراکز تولیدی و صنایع کلیدی کشور را فراگیرد.
طی چند سال گذشته به کرات در لابلای گفته های خود سران رژیم نیز بدان اذعان شده و در سیمای رژیم هم بخوبی هراس از نزدیک شدن به شرایط اعتلای انقلابی نمایان است. رژیمی که چهار دهه بود به انواع و اشکال مختلف جامعه را مرعوب می نمود، اما خیزشها و اعتصابات و اعتراضات مداوم کارگران و فرودستان جامعه همه را معکوس کرد بگونه ای که سران رژیم علنا اعتراف می کنند دیگر به پشت آخرین خاک ریزها رسیده اند.
اعتصاب دوره ای کامیونداران و رانندگان در سال 1397 اگر دستاوردهایی ولو مقطعی بدنبال داشت اساسا یکی از دلایلش سراسری بودن اعتصاب بود، و دلیل عمده دیگر آن پیوستن و حمایت وسیع بخشهای مختلف حمل و نقل و ترابری کشور و مشاغل مرتبط به آن از اعتصاب کامیونداران و رانندگان بود. عاملی که اعتراض و اعتصاب را در واقع از حالت صنفی و جنبه های عارفانه که خردبورژوازی در اعتصاب آنرا معمول می کند (نه اعتصاب بعنوان ابزاری اعتراضی قدرتمند در برابر سرمایه داری و جایگاهی که این شکل مبارزه داراست) و غالبا نتیجه سرخوردگی و لوث کردن اعتصاب را بدنبال دارد، تماما بیرون آورد. کارگران و مزدبگیران اساسا اعتصاب نمی کنند تا بگویند اعتصاب کرده اند، بکله اعتصاب می کنند تا تغییری نسبی در شرایط بنفع خویش و همنوعانشان ایجاد کنند و تعرض سرمایه داری به اردوی کار را عقب برانند و خواستهایشان را متحقق کنند. اعتصاب سراسری موثرترین و کاراترین ابزار مبارزه کارگران و مزدبگیران در برابر حافظان سرمایه داریست و قدرت سازمانیابی آنها را به اردوی سرمایه نشان میدهد.
حمایت هر چه گسترده تر کارگران و دیگر اقشار محروم از اعتصاب سراسری کامیونداران و رانندگان آنان را نه تنها به خواستهایشان می رساند، بلکه زمینه را برای گسترش و تعمیق مبارزه و رفتن بسوی اعتصاب عمومی در ایران هموار و هموارتر خواهد کرد.
29.05.2025
