اسد گلچینی
اعلامیه پایانی کنگره 12 پ ک ک مبنی بر پایان مبارزه مسلحانه و انحلال این سازمان تحت این عنوان، به همه جریانات و افراد ناسیونالیست کرد در بخشهای مختلف کردستان کمک میکند با چشم باز تر استراتژی و سیاستهایشان را بررسی کنند و همچنین بنا به این تجربه بسیار مهم از سابقه فعالیت پ ک ک و احزاب برادر و خواهر در جنبش کردایتی، مردم امکان انتخاب درست تری پیدا میکنند. در واقع جنبش های ناسیونالیستی و کمونیستی و جریانات مربوط به آنها در کردستان در بطن مبارزاتی که این جنبش ها در مقابل دولت مرکزی و مبارزه طبقاتی در جامعه دارند شفاف تر مورد قضاوت و انتخاب قرار می گیرند.
بدیهی است که با گذشت حدود 50 سال از فعالیت مسلحانه توسط پ ک ک در کردستان ترکیه و جنگ مسلحانه در همه این دوران، بسیاری مسایل تغییر کرده اند و حل مساله کرد تماما، حال از زاویه های مختلف، بسیار بیشتر مورد توجه است. سیاست فاشیستی حاکم بر تقریبا تمامی حکومت های ترکیه در رابطه با مساله و حتی موجودیت کرد، تماما، موجب جنگ، کشتار، پاکسازی و آوارگی وزندانی و شکنجه صد ها هزار نفر در کردستان ترکیه شد. بعد از گذشت همه این سالها بالاخره سیاست های حزب ناسیونالیست کرد در کردستان ترکیه به اهداف تدقیق شده خود در چهارچوب استراتژی جنبشی که برایش می جنگید دست یافت. این مساله را به درست کنگره 12 این جریان اعلام میکند و بار دیگر بر اهدافی که داشتند تاکید دارد. (اطلاعیه کنگره 12 پ ک ک ضمیمه است) پ ک ک اعلام میکند که وظیفه تاریخی این حزب که دست یابی به شرایطی دمکراتیک برای ادامه فعالیت و مبارزاتش در اشکال دیگری است مهیا شده است. خیلی واضح است که این شرایط یعنی رسیدن به توافقاتی با حکومت مرکزی برای ادامه فعالیت این جنبش و جریانات متعلق به آن تحت اسامی و اشکال دیگر می باشد. از نظر پ ک ک شرایط دمکراتیک یعنی همین که “مردم” کرد (که اساسا خواست های بورژوازی کرد منظور است که جنبش ناسیونالیستی متعلق به آن است) دارای حق و حقوق برای سهم در بازار و قدرت سیاسی در ترکیه است.
این بیان روشن را بسیاری از متعصبین کرد و یا گروه و سازمان هایی که کاسه از آش داغ تر هستند، نمی پذیرند، اینها در واقع از لحاظ سیاسی در جناح راست پ ک ک قرار دارند. طبیعی است که اینها و همراهان، بنا به هر سیاست و مصلحتی، دنبال سیاست های گذشته را خواهند گرفت، اما روند اصلی برای پ ک ک در ترکیه و پژاک در ایران و نیروهای دمکراتیک سوریه، همین خواهد بود که کنگره 12 اعلام کرده است.
اهداف جنبش ناسیونالیستی کرد
اهداف احزاب و جریانات کرد در کشورهای مختلف یکی بوده و مبارزه مسلحانه حرف اول و انتخاب اول آنها در برابر سیاست های سرکوبگرانه بعنوان اهرم اصلی فشار بر حکومت ها بوده است. استراتژی “جنگ، مذاکره و جنگ” مخرج مشترک همگی آنها است و آنچه فرق داشته، شرایط و قوانین حاکم در این کشورهاست. مثلا در ترکیه همواره برخی آزادیهای فردی، اجتماعی و سیاسی بیشتر به نسبت کشورهای عراق، سوریه و ایران چه در دوران پادشاهی و چه بویژه در دوران جمهوری اسلامی وجود داشته است. از بسیاری لحاظ ترکیه جدید همواره جامعه ای مابین شرق و غرب با گرایش قوی اروپایی شدن بوده است. بنا به اینکه اهداف و سیاست های پ ک ک از همان بدو تشکیل تماما ناسیونالیستی بود و علیرغم لفاظی های سوسیالیستی تحت تاثیر و هژمونی بلوک شرق بر جنبش های ملی و دفاع از “کارگر”، نمی توانست این جامعه سرمایه داری نسبتا پیشرفته و صنعتی و بنا بر این مکانیزم مبارزه طبقه کارگر و طبقه سرمایه دار و رابطه این مبارزه با وضعیت تمامی اقشار دیگر در جامعه را بفهمد. اگر پ ک ک سازمانی کارگری و سوسیالیستی بود بطور قطع این تجربه 50 ساله را ما الان به این شکلی که طی شد نداشتیم. اکنون با اعلام این سیاست از جانب پ ک ک از یک طرف و عدم وجود زمینه برای فعالیت مسلحانه، چه بنا به اینکه مناطق آزاد برای این فعالیت وجود ندارد و چه به لحاظ داشتن پشت جبهه ای برای این کار و استقرار رهبری، احزاب متعلق به این جریانات بطور خودکار در پی روزنه های بیشتر برای “دمکراتیزه” کردن جامعه و مذاکره با حکومت های مرکزی برای حق و حقوق خود به نیابت از طرف “مردم” هستند و روال ملحق شدن به گروه و جریانات قانونی و در لایه های مختلف حکومت از شهرداری و شوراهای شهر و روستا تا مجلس و دولت را همانطور که پ ک ک انتخاب کرده است دنبال میکنند.
چنین راهی را در کردستان ایران، البته که حدود 30 سال هست که ناسیونالیسم کرد بدون همراهی جناح ملیتانت آن طی کرده است و دقیقا حضور آنها چه فردی و چه گروهی در انجمن ، شوراهای شهر و روستا ، استانداری ها، شهرداری ها و مقامات اداری، با داشتن مجوز نسبتا قابل توجه برای تدریس زبان مادری و پوشش محلی برای کسانی که بخواهند و … مهیا شده است و اوجلان های کردستان ایران سالهاست که در تلاش برای رسیدن به چنین موقعیتی هستند که امروز برای پ ک ک اتفاق افتاده است. ادامه این متصل شدن دو جریان ملیتانت و قانونی ناسیونالیسم کرد در ایران بستگی به اوضاع مناسب و ” کوتاه آمدن” افراطی ها در هر دو طرف دارد.
جنبش ها روی پای خود خواهند ایستاد
تصمیم پ ک ک از این لحاظ که افق روشنتری برای جنبش ناسیونالیستی ترسیم کرده است دوران ساز است. بعد از پایان جنگ ایران و عراق وضعیت جنبش مسلحانه در کردستان ایران هم تغییر کرد. احزاب مسلح ناچار از اتخاذ استراتژی و سیاست های روشن بودند. کومه له و حزب کمونیست ایران بنا به اینکه دارای استراتژی سوسیالیستی بود که می بایست ناظر بر همه وجوه فعالیت و مبارزه اش باشد، بسیار آماده تر برای اتخاذ سیاست های جدید متناسب با نحوه ادامه مبارزه مسلحانه و حضور در عراق هر دو بود. انعطاف در هر کدام از این عرصه ها بنا به سیاست های کمونیستی در قبال مبارزه طبقاتی و سازماندهی طبقه کارگر و مردم زحمتکش بود. اینکه در مقاطع تصمیم گیری چه اندازه این سیاست ها راهنمای کومه له شد بستگی به توازن سیاست های ناسیونالیستی و کمونیستی در این سازمان داشت. در مقطع جنگ خلیج و حمله آمریکا به عراق، سیاست های کمونیسم کارگری موجب شد تا صد ها و چند هزار نفر از اعضا کومه له به خارج از عراق و به اروپا منتقل شوند و فعالیت و مبارزات را در اشکال دیگری که میخواهند ادامه بدهند. جریان جدا شده از کمونیسم کارگری بر حفظ موجودیت مسلح و حفظ رهبری در کردستان عراق تحت حاکمیت احزاب ناسیونالیست در کردستان عراق و “دولت نوپا” آنها، تاکید و فعالیت در مناسبات جدید با سیاست های کومه له جدید را دنبال کرد. آنها تصمیم گرفتند که “دوستان حال و آینده شان را در آن جنبش و احزاب متعلق به آن پیدا کنند”.
“دولت نوپا ” ی احزاب ناسیونالیست بعد از سی سال حاکمیت چپاولگری از ثروت و سامان مردم، کماکان جامعه را معلق نگاه داشته و سرنوشت میلیونها نفر از مردم در کردستان همچنان ناروشن است. همین دولت که از سوی جریان متوهم و ناسیونالیستی درون کومه له “نوپا” خوانده شد اکنون دیگر در شرایطی است که قادر به تحمل حضور اردوگاه های کومه له و دیگر جریانات در کردستان عراق هم نیست .
چه اهداف ناسیونالیسم کرد و چه جایگاه و سرنوشت مبارزه مسلحانه آنها تماما به سمتی رفته است که کمونیست ها در کردستان بر آن کاملا روشن بودند و هیچ گاه از بیان و تبلیغ آن در جامعه تردید نکردند. سرنوشت جنبش ها و اتخاذ سیاست هایشان در جامعه و در رویارویی با حکومت مرکزی بطور عریان تری در منظر انتخاب قرار گرفته است. جریاناتی مانند پژاک که هیچگاه سرنگونی طلب نبودند و دقیقا سیاست پ ک ک را دنبال میکردند که اکنون در پی توافق با دولت مرکزی به انحلال خود و توقف مبارزه مسلحانه منجر شد، خواهند رسید. همه احزاب و جریانات سیاسی هر آنچه هستند را مردم میتوانند ببینند و موقعیت آنها در مبارزه طبقاتی را تشخیص بدهند. اینجاست که افق و آرمان و سیاست های جنبش ناسیونالیستی میتواند تمام قد در مقابل خواست های واقعی طبقه کارگر و اکثریت مردم در جامعه چه در مبارزه با جمهوری اسلامی، چه رفع ستم ملی و چه در اعتراض و مبارزه با طبقه سرمایه دار که در پی استثمار و سرکوب و خاموشی آنها است، قرار میگیرد. مردم در این دوره و بویژه کارگران و مردم ستم دیده و محروم در کردستان زنان و جوانان، این شانس را دارند تا افق کمونیستی و ناسیونالیستی را با آگاهی به منافع و مطالبات واقعی کار و زندگی آزادیخواهانه ای که دارند برای مبارزه خود برگزینند. جایگاه “ملوکانه” رهبران احزاب در تبعید و مستقر در عراق، و نگاه داشتن جایگاه فعالیت پیشمرگایتی و مقدس بودن آن و حفظ نیرویی مافوق مردم (حتی اگر 30 سال هم هیچ فعالیتی نکرده باشد) به انتها رسیده است.
این مساله به همان اندازه میتواند و باید به خود آگاهی جنبش کمونیستی و کارگری برای داشتن حزب خود در داخل کشور کمک کند تا بتواند خود را در موقعیت مناسبی به نسبت حکومت مرکزی و ادامه فعالیت بر علیه آن در همه عرصه ها و خنثی کردن دیگر جنبش های ارتجاعی در اصلاح رژیم را تضمین کند. جامعه ایران همچنان متحول است، با یا بدون توافق با غرب هم همیشه متحول خواهد ماند؛ جنبش برای رهایی از حکومت زمانی واقعا میتواند پیروز شود که جنبش های اجتماعی قدرتمند که در آن احزاب سیاسی اش را هم سازمان داده باشد موجودیت واقعی داشته باشند و این هنوز مورد سوال جدی است. کردستان عراق در دوران سقوط صدام باید برای ما در کردستان ایران بسیار آموزنده باشد. بدون حزب و بدون سیاست های روشن نمیتوان تشکل های توده ای کارگری و مبارزات و سازمان های تمامی اقشار زحمتکش و آزادیخواه و زنان آزادیخواه و برابری طلب را، حفاظت کرد و بدون داشتن حزبی با پایه اجتماعی قدرتمند در میان طبقه کارگر و متشکل از رهبران کارگری و مبارزات مردم در عرصه های مختلف که در زمان لازم تصمیم به مسلح کردن خود و کارگران و کمونیست ها میکند، هیچ تضمینی برای سرکوب و قتل عام شدن بوسیله جریانات و سازمان های جنبش ناسیونالیستی و دیگر مرتجعین، نخواهند بود. جنبش کمونیستی کارگران هم باید بتواند در جامعه روی پای خود بایستد همانطور که دیگر جنبش ها و از جمله جنبش ناسیونالیستی چنین بوده و بسیار گسترده تر خواهد بود.
asadgolchini@gmail.com
23 اردیبهشت 1404
13 می 2025
ضمیمه: اطلاعیه کنگره 12 پ ک ک
متن بیانیه هیئت رئیسه دوازدهمین کنگره حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) به شرح زیر است:
«فرایندی که با بیانیه ۲۷ فوریه رهبر عبدالله اوجالان آغاز شد، در پرتو تلاش‌های چندجانبه و دیدگاه‌های متنوع ارائه شده، با برگزاری موفقیت‌آمیز دوازدهمین کنگره حزب ما در روزهای ۵ تا ۷ می به پایان رسید.
کنگره ما با وجود شرایط دشوار ادامه درگیری‌ها، تداوم حملات هوایی و زمینی، محاصره مناطق ما و ادامه تحریم‌های حزب دموکرات کوردستان (پ‌دک)، به شکلی امن برگزار شد. به دلایل امنیتی، کنگره به طور همزمان در دو منطقه مختلف برگزار شد. دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک با شرکت مجموعا ۲۳۲ نماینده، با بحث در مورد موضوعات رهبری، شهدا، جانبازان، موجودیت سازمانی پ‌ک‌ک و روش مبارزه مسلحانه و ساخت جامعه دموکراتیک، تصمیمات تاریخی اتخاذ کرد که بیانگر ورود جنبش آزادی ما به دوره‌ای جدید است.
فعالیت‌های انجام شده تحت نام پ‌ک‌ک پایان یافت
دوازدهمین کنگره فوق‌العاده پ‌ک‌ک ارزیابی کرد که مبارزه پ‌ک‌ک سیاست انکار و نابودی علیه مردم ما را درهم شکسته، مسئله کورد را به نقطه حل از طریق سیاست دموکراتیک رسانده و از این نظر، وظیفه تاریخی پ‌ک‌ک به پایان رسیده است. بر این اساس، دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک تصمیماتی مبنی بر انحلال ساختار سازمانی پ‌ک‌ک و پایان دادن به روش مبارزه مسلحانه اتخاذ کرد تا فعالیت‌های انجام شده تحت نام پ‌ک‌ک، تحت مدیریت و اجرای رهبر آپو، به پایان برسد.
حزب ما، پ‌ک‌ک، به عنوان جنبش آزادی مردم ما در برابر سیاست انکار و نابودی کوردها که ریشه در پیمان لوزان و قانون اساسی ۱۹۲۴ داشت، پا به عرصه تاریخ گذاشت. در بدو پیدایش خود، تحت تاثیر سوسیالیسم رئال قرار گرفت و با پذیرش اصل حق تعیین سرنوشت ملت‌ها، مبارزه‌ای مشروع و برحق را بر اساس استراتژی مبارزه مسلحانه به پیش برد. پ‌ک‌ک در شرایطی شکل گرفت که انکار شدید کوردها، سیاست نابودی مبتنی بر آن، و سیاست‌های نسل‌کشی و آسیمیلاسیون حاکم بود. مبارزه آزادی‌بخش که از سال ۱۹۷۸ آغاز کرد، مبتنی بر شناساندن موجودیت کوردها و به رسمیت شناختن مسئله کورد به عنوان واقعیت اساسی ترکیه بود. بر این اساس، در نتیجه مبارزه موفقی که به پیش برد، انقلاب رستاخیز را به نام مردم ما به انجام رساند و به نماد امید آزادی و جستجوی زندگی شرافتمندانه برای مردم منطقه تبدیل شد.
در شرایط دهه ۱۹۹۰ که انقلاب رستاخیز ما منجر به تحولات بزرگی برای مردم ما شد، تلاش رئیس‌جمهور وقت ترکیه، تورگوت اوزال، برای حل مسئله کورد از طریق سیاسی شکل گرفت. رهبر آپو با آتش‌بس ۱۷ مارس ۱۹۹۳ به این تلاش پاسخ داد و روند جدیدی را آغاز کرد. اما تاثیرات سنگین سوسیالیسم رئال، رویکردهای اخلال‌گرانه تحمیل شده بر خط مشی جنگی ما، و حذف تورگوت اوزال و تیمش توسط دولت پنهان، با اصرار بر سیاست انکار و نابودی کوردها و تشدید جنگ، این روند جدید را تخریب کرد. هزاران روستا تخلیه و سوزانده شدند. میلیونها کورد از خانه و کاشانه خود آواره شدند، ده‌ها هزار نفر شکنجه و به زندان افکنده شدند و هزاران نفر به شکل جنایت‌هایی که فاعل‌شان مجهول است به قتل رسیدند. در مقابل، جنبش آزادی هم از نظر کمی و هم کیفی رشد کرد و جنگ گریلایی به کوردستان و ترکیه گسترش یافت. با تاثیر جنگی که گریلاها به پیش بردند، مردم کورد به قیام برخاستند. بدین ترتیب، جنگ به گزینه اصلی برای هر دو طرف تبدیل شد. چرخه تشدید متقابل جنگ شکسته نشد. بدین ترتیب، تلاش‌های رهبر آپو برای حل مسئله کورد از طریق دموکراتیک و صلح‌آمیز بی‌نتیجه ماند.
تنظیم و برقراری مجدد روابط کورد و ترک اجتناب‌ناپذیر است
این روند با توطئه بین‌المللی ۱۵ فوریه ۱۹۹۹ وارد مرحله‌ای متفاوت شد. در این روند، جنگ کورد و ترک که هدف مهمی از این توطئه بود، به یمن فداکاری‌ها و تلاش‌های بزرگ رهبر آپو خنثی شد. علیرغم نگهداری وی در سیستم شکنجه و نسل‌کشی امرالی، بر اصرار خود برای حل مسئله کورد از طریق دموکراتیک و صلح‌آمیز پایدار ماند. رهبر آپو که ۲۷ سال است تحت انزوای تحمیلی مطلق قرار دارد، با مبارزه با سیستم نسل‌کشی امرالی، توطئه بین‌المللی را خنثی کرد. در مبارزه با توطئه بین‌المللی، با تحلیل سیستم اقتدارگرایانه-دولت‌گرایانه مردسالار، پارادایم جامعه دموکراتیک، اکولوژیک و آزادی‌بخش زنان را توسعه داد. بدین ترتیب، سیستم آزادی‌بخش جایگزین را برای مردم ما، زنان و بشریت تحت ستم عینیت بخشید.
رهبر آپو با ارجاع به پیش از پیمان لوزان و قانون اساسی ۱۹۲۴ که روابط کورد و ترک در آن مسئله‌دار شده است، دیدگاه میهن مشترک و جمهوری دموکراتیک ترکیه را که مردم کورد و ترک عناصر بنیانگذار آن هستند، و مفهوم ملت دموکراتیک را به عنوان چارچوب حل مسئله کورد پذیرفت. قیام‌های کورد در طول تاریخ جمهوری، دیالکتیک ۱۰۰۰ ساله روابط تاریخی کورد و ترک و ۵۲ سال مبارزه رهبری نشان داده است که حل مسئله کورد تنها بر اساس میهن مشترک و شهروندی برابر سودمند خواهد بود. تحولات کنونی خاورمیانه در چارچوب جنگ جهانی سوم نیز تنظیم و برقراری مجدد روابط کورد و ترک را اجتناب‌ناپذیر می‌سازد.
مردم ما انحلال پ‌ک‌ک و پایان مبارزه مسلحانه را بهتر از هر کس دیگری درک کرده و به وظایف دوره عمل خواهند کرد
مردم شریف ما که ۵۲ سال است با پرداخت بهای سنگین در راهپیمایی رهبری و پ‌ک‌ک شرکت کرده و در برابر سیاست انکار و نابودی، و سیاست‌های نسل‌کشی و آسیمیلاسیون مقاومت کرده‌اند، روند صلح و جامعه دموکراتیک را با آگاهی و سازماندهی بیشتر از آنِ خود خواهند کرد. ما اطمینان کامل داریم که مردم ما تصمیم انحلال پ‌ک‌ک و پایان دادن به روش مبارزه مسلحانه را بهتر از هر کس دیگری درک کرده و بر اساس ساخت جامعه دموکراتیک، به وظایف دوره مبارزه دموکراتیک عمل خواهند کرد. ایجاد سازمان‌های خودمدیر در تمام عرصه‌های زندگی به پیشاهنگی زنان و جوانان، سازماندهی بر اساس خودکفایی با زبان، هویت و فرهنگ خود، توانمندسازی برای دفاع از خود در برابر حملات و ساخت جامعه دموکراتیک کمونال با روحیه بسیج عمومی برای مردم ما حیاتی است. بر این اساس، ما باور داریم که احزاب سیاسی کورد، سازمان‌های دموکراتیک و اندیشمندان به مسئولیت‌های خود در جهت توسعه دموکراسی کورد و تحقق ملت دموکراتیک کورد عمل خواهند کرد.
میراث تاریخ آزادی ما که با مبارزه و مقاومت سپری شده است، با تصمیمات دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک با روش سیاست دموکراتیک قوی‌تر توسعه خواهد یافت و آینده مردم ما بر اساس آزادی و برابری شکل خواهد گرفت. مردم فقیر و کارگر ما، تمام گروه‌های باورداشتی، زنان و جوانان، کارگران، دهقانان و تمام اقشار خارج از قدرت، با دفاع از حقوق خود در روند صلح و جامعه دموکراتیک، زندگی مشترک را در فضایی عادلانه و دموکراتیک توسعه خواهند داد.
همه را به مشارکت در روند صلح و جامعه دموکراتیک دعوت می‌کنیم
تصمیم کنگره ما مبنی بر انحلال پ‌ک‌ک و پایان دادن به روش مبارزه مسلحانه، زمینه قوی برای صلح پایدار و راه‌حل دموکراتیک فراهم میکند. اجرای این تصمیمات مستلزم رهبری و هدایت روند توسط رهبر آپو، به رسمیت شناختن حق سیاست دموکراتیک و تضمین حقوقی جامع و مستحکم است. در این مرحله، ایفای نقش مجلس ملی کبیر ترکیه با مسئولیت تاریخی اهمیت دارد. به همین ترتیب، ما از تمام احزاب سیاسی حاضر در مجلس، به ویژه حزب حاکم و حزب اصلی اپوزیسیون، سازمان‌های جامعه مدنی، گروه‌های دینی و باورداشتی، نهادهای مطبوعاتی دموکراتیک، اندیشمندان، روشنفکران، آکادمیسین‌ها، هنرمندان، اتحادیه‌های کارگری، سازمان‌های زنان و جوانان، و جنبش‌های محیط زیستی دعوت می‌کنیم تا با پذیرش مسئولیت، در روند صلح و جامعه دموکراتیک مشارکت کنند.
با صیانت نیروهای چپ و سوسیالیست، ساختارهای انقلابی، سازمان‌ها و شخصیت‌های ترکیه از روند صلح و جامعه دموکراتیک، مبارزه مردم، زنان و ستمدیدگان به سطح جدیدی ارتقا خواهد یافت. این به معنای تحقق اهداف انقلابیون بزرگی خواهد بود که آخرین سخنانشان ‘زنده باد خواهری-برادری خلق‌های ترک و کورد و ترکیه مستقل کامل! ‘بود.
سوسیالیسم جامعه دموکراتیک، که مرحله جدیدی را در روند صلح و جامعه دموکراتیک و مبارزه برای سوسیالیسم نمایندگی میکند، با توسعه جنبش جهانی دموکراسی، منجر به ایجاد جهانی عادلانه و برابر خواهد شد. بر این اساس، ما از افکار عمومی دموکراتیک، به‌ویژه دوستانمان که پیشگام کارزار جهانی آزادی هستند، دعوت می‌کنیم تا همبستگی بین‌المللی را در چارچوب تئوری مدرنیته دموکراتیک گسترش دهند.
ما از قدرت‌های بین‌المللی می‌خواهیم با درک مسئولیت خود در قبال سیاست‌های نسل‌کشی صد ساله علیه مردم ما، مانع حل دموکراتیک نشوند و کمک‌های سازنده خود را به این روند ارائه دهند.
شهادت رفقا علی حیدر کایتان و رضا آلتون را اعلام می‌کنیم
دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک که با فراخوان رهبری ما تشکیل شد، شهادت رفقا فواد-علی حیدر کایتان، از کادرهای پیشاهنگ حزب ما که در ۳ جولای ۲۰۱۸ به شهادت رسید، و رضا آلتون، که در ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۹ به شهادت رسید، را اعلام کرد. بر این اساس، کنگره رفیق فواد-علی حیدر کایتان، از کادرهای بنیانگذار پ‌ک‌ک را به عنوان نماد ‘پایبندی به رهبری، حقیقت و زندگی مقدس’؛ و رفیق رضا آلتون، از اولین همراهان رهبر آپو را به عنوان نماد ‘رفاقت آزادی’ پذیرفت. ما کنگره تاریخی دوازدهم حزب خود را به این دو رفیق شهید بزرگ که از آغاز جنبش آزادی ما حضور داشته و با مبارزه بی‌وقفه خود تا به امروز ما را رهبری کرده‌اند، تقدیم می‌کنیم و به یاد آنها و تمام شهدای مبارزه خود، قول پیروزی را تکرار می‌کنیم و بر ادعای خود برای تحقق آرزوهای رفیق شهید صلح و دموکراسی، سری ثریا اوندر، تاکید می‌کنیم.
سوسیالیسم دولت-ملتی به شکست؛ سوسیالیسم جامعه دموکراتیک به پیروزی می‌انجامد!
اصرار بر انسانیت، اصرار بر سوسیالیسم است!
زنده باد رهبر آپو!»
